Ο Υπερεαλισμός και η Υψικάμινος

Ο Υπερρεαλισμός ήταν κίνημα λογοτεχνικό (ποιητικό/πεζογραφικό), φιλοσοφικό και καλλιτεχνικό, που αναπτύχθηκε  κυρίως στη Γαλλία και έφθασε στη μεγάλη ακμή του κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου με ηγέτη τον Αντρέ Μπρετόν. Αρχή του κινήματος θα μπορούσε να θεωρηθεί το πρώτο Υπερρεαλιστικό Μανιφέστο που δημοσίευσε ο Μπρετόν το 1924.

Επιδίωξη της ομάδας των Υπερρεαλιστών ήταν να εφαρμόσουν τον επιστημονικό πειραματισμό σε όλες τις μορφές έκφρασης του ανθρώπου: έργα της λογοτεχνίας, εικαστικά (ζωγραφική/γλυπτική), κινηματογράφος – επειδή αυτός ήταν ο μόνος ικανός να αλλάξει τον κόσμο και τη ζωή. Στην προσπάθειά τους αυτή στηρίχτηκαν σε δύο επαναστατικές ρήσεις: σ’ αυτήν που ανήκει  στον ποιητή Αρθούρο Ρεμπώ : «να αλλάξουμε τη ζωή», και σ’ αυτήν που ανήκει στον φιλόσοφο Καρλ Μαρξ :  «ν’ αλλάξουμε τον κόσμο». Ο Αντρέ Μπρετόν, που ήθελε να αλλάξει την πραγματικότητα, έλεγε: «Aυτά τα δύο συνθήματα είναι ταυτόσημα για μας»

Ανάμεσα στο 1930-1933  νέο αίμα προσήλθε στις τάξεις του κινήματος: Λουίς Μπουνιουέλ [Luis Buñuel, 1900-1983], Σαλβαδόρ Νταλί [Salvador Dalí, 1904-1989], Ρενέ Σαρ [René Char, 1907-1988], Τριστάν Τζαρά [Tristan Tzara, 1896-1963], ο André Thirion [1907-2001].

Ιδού επίσης ορισμένες βασικές αρχές του υπερρεαλισμού, όπως καταγράφονται στην περίφημη Διακήρυξη της 27ης Ιανουαρίου 1925:

1. Δεν έχουμε καμία σχέση με τη λογοτεχνία. Αλλά μπορούμε θαυμάσια να τη χρησιμοποιήσουμε, αν χρειαστεί, όπως όλος ο κόσμος.

2. Ο σουρεαλισμός δεν είναι κανένα καινούργιο ή ευκολότερο μέσο έκφρασης, ούτε κάποια μεταφυσική της ποίησης. Είναι ένα μέσο για την ολοκληρωτική απελευθέρωση του πνεύματος και όλων όσων του μοιάζουν.

3. Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε Επανάσταση.

4. Κολλήσαμε τη λέξη σουρεαλισμός με τη λέξη Επανάσταση μόνο και μόνο για να δείξουμε τον αμερόληπτο, αδέσμευτο και εντελώς απεγνωσμένο χαρακτήρα αυτής της Επανάστασης.

5. Δεν ισχυριζόμαστε πώς θα διορθώσουμε κανένα από τα σφάλματα των ανθρώπων. Σκοπεύουμε όμως να τους δείξουμε πόσο εύθραυστες είναι οι σκέψεις τους και πάνω σε ποία κινούμενη άμμο, σε ποίο σαθρό έδαφος έχουν θεμελιώσει τα ετοιμόρροπα σπίτια τους

6. Στέλνουμε στην κοινωνία αυτή την αυστηρή προειδοποίηση: να προσέχει τη διαγωγή της. Κανένα πνευματικό της παραστράτημα δεν πρόκειται να μας διαφύγει…

7. Είμαστε δεξιοτέχνες στην Εξέγερση. Δεν υπάρχει ένα μέσο δράσης που να μην είμαστε σε θέση να χρησιμοποιήσουμε, αν χρειαστεί…

Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1901 γεννιέται ο Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, φωτογράφος και ψυχαναλυτής Ανδρέας Εμπειρίκος, ο οποίος έμελλε να γίνει ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ελληνικού υπερρεαλισμού. Η Υψικάμινος (1935) είναι η πρώτη ποιητική συλλογή, η οποία σε γενικές γραμμές εισάγει τον «ορθόδοξο» υπερρεαλισμό στην ελληνική λογοτεχνία.

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την Υψικάμινο:

Ο πιο ακατανόητος στρόβιλος εξικνούμενος από κλειδοκύμβαλον παρέσυρε τον ασπάλακα που κρατούσε η κανονική μύτη της μικρής νοσοκόμου. Ενώπιον του μεγαλομάρτυρος διελύθη το χέρι της νοσοκόμου και κατέπεσε με φοβερό πάταγο το δεξί μάτι ενός μαυροντυμένου ερπετού. Όμως ο καπνός δεν παρεσύρθη. Κάθε τολύπη έγινε σπίνος και επέμεινε με επικίνδυνο φανατισμό να οραματίζεται τη μυγδαλιά του κρυσφηγέτου μιας αριστοτεχνικής ορχήστρας. Ο θηριοδαμαστής ενικήθη και έλαμψε για χιλιοστή φορά ο φιόγκος που παρέσυρε πολλές λουόμενες γυναίκες προς το καφενεδάκι του χωριού του εξηκοστού ογδόου ονάγρου. Κανείς δεν κατεσπιλώθη περισσότερο από σκασμένο καρπούζι. Η ανημπόρια του παλιού κρονόληρου επατάχθη και στη θέσι της σηκώθηκε μια για πάντα μια κορυβαντιώσα ομίχλη.

Είμεθα όλοι ε ν τ ό ς του μέλλοντός μας.

Όταν τραγουδάμε τραγουδάμε

εμπρός στους εκφραστικούς πίνακες των ζωγράφων

όταν σκύβουμε εμπρός στα άχυρα μιας καμμένης πόλεως

όταν προσεταιριζόμεθα την ψιχάλα του ρίγους

είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας

γιατί ό,τι και αν επιδιώξουμε
δεν είναι δυνατόν να πούμε όχι να πούμε ναι
χωρίς το μέλλον του προορισμού μας

όπως μια γυναίκα δεν μπορεί να κάμη τίποτε

χωρίς την πυρκαγιά που κλείνει

μέσα στη στάχτη των ποδιών της.

Όσοι την είδαν δεν στάθηκαν να ενατενίσουν

ούτε τα συστρεφόμενα κηπάρια

ούτε την ευωχία των μαλλιών που λατρεύτηκαν

ούτε τα σουραύλια των εργαστηριακών μεταγγίσεων

από μια χώρα σε φλέβες κόλπου θερμού

προστατευομένου από τα εγκόσμια

και τα μελτέμια της κυανής ανταύγειας
λιγυρών παρθένων.

Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντος
μιας πολυσύνθετης σημαίας που κρατεί
τους εχθρικούς στόλους
εμπρός στα τείχη της καρδιάς μου
κατοχυρώνοντες ψευδαισθήσεις πιστοποιούντες

ενδιάμεσες παρακλητικές μεταρρυθμίσεις

χωρίς να νοηθή το αντικείμενον της πάλης.

Στιγμιότυπα μας απέδειξαν
την ορθότητα της πορείας μας

προς τον προπονητήν του ιδίου φαντάσματος

της προελεύσεως των ονείρων
και του καθενός κατοίκου της καρδιάς
μιας παμπαλαίας πόλης.

Όταν εξαντληθούν τα χρονικά μας
θα φανούμε γυμνότεροι και από την άφιξι
της καταδίκης παρομοίων πλοκαμιών

και παστρικών βαρούλκων γιατί όλοι μας είμεθα εντός…

της σιωπής του κρημνιζομένου πόνου

στα γάργαρα τεχνάσματα του μέλλοντός μας.

 

Ο Σουρεαλισμός δεν είναι μορφή της ποίησης. Είναι μια κραυγή του πνεύματος που ξαναγυρίζει στον εαυτό του με την απεγνωσμένη απόφαση να σπάσει τις αλυσίδες του. Και στην ανάγκη με υλικά σφυριά.

 

Γ. Μ.

Ο Προφήτης με το Βέλο

(Ελεύθερη μετάφραση του έργου του David B. “ O Αρματωμένος Κήπος, μέρος Α Ο Προφήτης με το Βέλο”.)

Ήταν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Χαρούν Αλ Ρασίντ. Ο Χακίμ Αλ Μουκάννα απασχολούνταν με το ακάθαρτο επάγγελμα του βαφέα έξω από τους τοίχους της πόλης Μερβ, στο Χορασάν. Μια μέρα ένα άσπρο σχήμα εμφανίστηκε στον ουρανό. Οι άνθρωποι νόμισαν ότι ήταν το Σιμόργκ, το θρυλικό πουλί του Ιράν. Αλλά ήταν ένα τεράστιο κομμάτι ύφασμα. Κατέβαινε προς τα κάτω και κόλλησε στο κεφάλι του Χακίμ. Προσπάθησε να το σκίσει αλλά, μάταια. Κάποιος αναγνώρισε, μέσα από τις πτυχώσεις του υφάσματος, τον Αμπού-Μουσλίμ, ήρωα του Χορασάν, υπερασπιστή των καταπιεσμένων, τον οποίο είχε δολοφονήσει έναν αιώνα νωρίτερα ο Χαλίφης Αλ-Μανσούρ.

Η επανάσταση ξεκίνησε ευθύς αμέσως. Όλοι οι άντρες του Χαλίφη σφαγιάστηκαν. Μπροστά στα σώματα των εχθρών το πρόσωπο του Χακίμ άλλαξε σε αυτό του προφήτη Μωάμεθ. Άλλαξε ξανά και ξανά ώσπου έφτασε έξι διαφορετικές εκδοχές. Οι λόγιοι αναγνώρισαν τον Ιησού, τον Μωυσή, τον Αβραάμ, τον Νώε, τον Σέθ και τον Αδάμ. Κάποιος μετακίνησε το βέλο και…έπεσε νεκρός στα πόδια του προφήτη. Ένα χρόνο αργότερα ο Χακίμ Αλ- Μουκάννα εγκαθίδρυσε ένα βασίλειο και κατατρόπωσε εφτά στρατιές που είχαν κινηθεί εναντίον του.

Ο Χαλίφης Χαρούν Αλ-Ρασίντ ικανοποιούνταν ιδιαίτερα με το να πηγαίνει νυχτερινές βόλτες στην Βαγδάτη, μεταμφιεσμένος, για να παρατηρεί τις χαρές και τις λύπες των υπηκόων του. Μια νύχτα, αποφάσισε να το πάει ένα βήμα πιο πέρα, πηγαίνοντας να κατασκοπεύσει το άντρο του Χακίμ. Έχοντας παραχωρήσει την εξουσία στον βεζίρη και τον εκτελεστή του, διέσχισε την αυτοκρατορία μέχρι το Χορασάν. Σταμάτησε σε κάποια καραβάνια όπου οι ταξιδιώτες συζητούσαν για τον προφήτη με το βέλο.

-Πραγματικά δεν έχει πρόσωπο. Πίσω από το βέλο δεν υπάρχει τίποτα. Αυτή η επανάσταση χτίστηκε πάνω στον αέρα. Και αυτός ο αέρας έχει σηκώσει μια καταιγίδα που θα πέσει στα κεφάλια μας.

-Το πρόσωπό του είναι ένας καθρέφτης. Όποιος κοιτάζει μέσα από το βέλο βλέπει την ίδια του την ψυχή! Κανένας δεν μπορεί να αντέξει αυτό το θέαμα.

-Το πρόσωπό του είναι αυτό μιας έφηβης καλλονής! Οι άνθρωποι που είδαν πέθαναν στιγμιαία από αγάπη. Δεν υπάρχει ωραιότερος θάνατος!

Κι έτσι ο Χαλίφης κατάλαβε ότι ο καθένας έβλεπε διαφορετικά πράγματα στον προφήτη.

Έφτασε στο στρατόπεδο του προφήτη χωρίς καθυστέρηση. Προς μεγάλη του έκπληξη κανένας δεν έλεγξε την άφιξή του. Ο Χαρούν Αλ-Ρασίντ περπάτησε ανάμεσα από τις στρατιές του προφήτη. Έφτασε σε ένα δωμάτιο στο οποίο τα πτώματα αποσυντίθενται αργά. Είδε τον προφήτη.

-Δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο που να με εμποδίζει από τον κόσμο. Είσαι ελεύθερος να με κοιτάξεις αν θέλεις. Πίσω σου βρίσκονται τα πτώματα αυτών που το έκαναν. Και μπροστά σου βρίσκεται ένα συναρπαστικό μυστήριο.

-Ήρθα εδώ για να σου φέρω ένα δώρο ω, Προφήτη!

Ήταν ένας καθρέφτης. Ο Χαλίφης πίστεψε πως έτσι θα αποκαλυπτόταν το μυστήριο. Ο Προφήτης έβαλε τον καθρέφτη κάτω από το βέλο. Όταν τον επέστρεψε στον Χαλίφη ο καθρέφτης είχε μαυρίσει.

Κάθε μέρα ο προφήτης έκανε κήρυγμα στα στρατεύματά του. Αυτός ο κόσμος δεν υπάρχει, έλεγε. Είναι μόνο μια ψευδαίσθηση. Ο αληθινός κόσμος βρίσκεται πίσω από αυτό το βέλο, αλλά δεν μπορείτε να το δείτε χωρίς να πεθάνετε. Εκεί δεν υπάρχει ούτε νόμος ούτε θρησκεία. Η παραβίαση κάθε νόμου είναι το πρώτο βήμα προς τον αληθινό κόσμο. Τη νύχτα, χρησιμοποιούσε τις γυναίκες στο χαρέμι του σαν να όργωνε χωράφι. Δημιουργούσε παιδιά με νέα μάτια που θα μπορούσαν να δουν το πρόσωπό του.

Τη μέρα χτυπούσε τους πιστούς του με ένα σφυρί. Σφυρηλάτησε νέους άντρες που μπορούσαν να διαπεράσουν το βέλο και να καταλάβουν τον νέο κόσμο. Τη νύχτα ακουγόταν ένας ήχος σαν από εργοτάξιο μέσα στο δωμάτιό του. Το φως από ένα σιδηρουργείο άστραφτε μέσα από τα παράθυρα. Ο προφήτης εξήγησε ότι ήταν άγγελοι που έφτιαχναν ένα πρόσωπο γι’ αυτόν. Τώρα ο Μουκάννα προκήρυξε ότι ήταν ενσάρκωση ολόκληρου του κόσμου και απαίτησε να τον λατρεύουν όπως του αξίζει. Κάποιοι πιστοί έκανα πράξη τα λόγια του και περνούσαν τις μέρες τους και τις νύχτες αναφωνώντας τα ατελείωτα ονόματά του: Αμπάκα, Άμπακους, Άμπαλον, Αμπατουάρ, Άμπελε… κι αυτός ο “ Δρόμος των Ονομάτων” όπως τον είπαν, στρώθηκε με πτώματα.

Το απόγευμα ο Χακίμ Αλ-Μουκάννα ανακοίνωσε ότι ο Θεός θα έφερνε νέο κατακλυσμό και αυτός θα ήταν το όργανό του. Μέσα στο σώμα του κρατούσε τα μαρτυρικά σώματα όλων των καταπιεσμένων από την εποχή του Αδάμ. Την ημέρα της Κρίσεως θα ξερνούσε τα φρούτα των σωθικών του στον κόσμο.

Ακούγοντας τα λόγια του προφήτη, ο Χαλίφης κατάλαβε ότι αυτός ο κατακλυσμός θα γινόταν για να ξαναέρθει η Χρυσή Εποχή, αυτή των αρχαίων βασιλιάδων της Περσίας και για να καταποντίσει το Ισλάμ και την Αραβική κυριαρχία. Ο προφήτης τώρα, λατρευόταν με τη μορφή μιας φλόγας σε ένα κλαδί αμυγδαλιάς και κάποιος θα μπορούσε να διακρίνει την ιδανική πόλη μέσα σε αυτή καθώς και αναδυόμενα αγάλματα με πρώτο το πουλί Σιμόργκ.

Ο Χαλίφης είχε ακούσει αρκετά. Επέστρεψε στη Βαγδάτη. Όλοι οι υπήκοοί του κοιμόνταν εκτός από τον Μασρούρ τον Εκτελεστή. Μαζί αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν αυτόν τον κατακλυσμό.

Και οι δύο στρατοί προετοιμάζονταν. Οι κατάσκοποι κατασκόπευαν, οι ιχνηλάτες ιχνηλατούσαν και οι περίπολοι περιπολούσαν. Μια βδομάδα μετά οι στρατοί ήρθαν αντιμέτωποι στην Κοιλάδα των Σκορπιών. Η Παρέα των Κοράκων ήρθε αντιμέτωπη με του Άντρες του Σιδήρου. Από ένα ξύλινο φρούριο, ο Χαλίφης επόπτευε την μάχη παρέα με τον Εκτελεστή. Η μάχη ήταν αμφιλεγόμενη για αρκετό διάστημα αλλά κατά το απόγευμα οι άντρες του προφήτη άρχισαν να λιποτακτούν. Σώσε μας ω Προφήτη, εκλιπαρούσαν.

Ας είναι, απάντησε ο Προφήτης. Σήκωσε το βέλο και από μέσα εμφανίστηκε το πρώτο πτώμα, αυτό του Αδάμ. Μετά της Εύας, του Κάιν και του Άβελ. Και ύστερα όλων των αδικημένων θυμάτων. Έπεσαν όλοι πάνω στα στρατεύματα του Χαρούν Αλ-Ρασίντ. Μεταφερόμενο από ένα κύμα πτωμάτων, το φρούριο του Χαρούν που το έφτιαξε σαν την Κιβωτό του Νώε, κόλλησε πάνω στο τουρμπάνι του Προφήτη. Κατάφεραν να πάρουν το σφυρί του Μουκάννα κ με αυτό νίκησαν τις στρατιές των πτωμάτων στέλνοντάς τα πίσω στο πηγάδι απ’ το οποίο προήλθαν. Σκότωσαν τον ίδιο τον προφήτη.

Η Βαγδάτη ήταν κατάφωτη για να γιορτάσει την επιστροφή του Χαλίφη αλλά κανένας δεν γιόρτασε τη νίκη του. Χωρίς να ξέρει ακριβώς το γιατί , και ο ίδιος θεώρησε τη νίκη του απατηλή. Ένα βράδυ, η απάντηση έφτασε κατευθείαν σε αυτόν. Ο ουρανός ήταν κατάμαυρος σαν τους τοίχους ενός πηγαδιού. Το φεγγάρι, μικροσκοπικό, φαινόταν σαν ένα μακρινό άνοιγμα. Ξαφνικά ο προφήτης με το βέλο πλαισιώθηκε το άνοιγμα αυτό. Και τότε ο Χαλίφης κατανόησε ότι ήταν και ο ίδιος νεκρός, μαζί με όλους τους άλλους στον πάτο του πηγαδιού.

 Σ. Γ.

Εγώ ο Βασίλι……

Ο Βασίλι Καντίνσκι θεωρείται σήμερα ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους (αν όχι ο πιο σημαντικός) της σχολής Bauhaus μαζί με τον Πώλ Κλεέ και τον ιδρυτή της τον Βάλτερ Γκρόμπιους. Μέσα από τα δικά του λόγια καταλαβαίνουμε ότι η ζωγραφική δεν είναι μόνο χρώματα και πινέλα αλλά ένα μέσο έκφρασης και αποτύπωσης ιδεών και ότι  δεν θα μπορούσε ποτέ η ζωγραφική  να είναι αποκομμένη από τις άλλες τέχνες και από την επιστήμη.

«Ο πατέρας μου, μου επέτρεπε με ασυνήθιστη υπομονή, να ακολουθήσω τα όνειρα μου και να κάνω το κέφι μου σε όλη μου τη ζωή… Η παιδαγωγική του αρχή βασιζόταν στην απόλυτη εμπιστοσύνη και τη φιλική σχέση μαζί μου. Και ξέρει πόσο ευγνώμων του είμαι για αυτό. Οι γραμμές αυτές θα πρέπει να είναι οδηγός για όσους γονείς προσπαθούν να αποτρέψουν, και συχνά με τη βία, τα παιδιά τους (και κυρίως τα προικισμένα) από τις αληθινές τους κλίσεις κάνοντας τα δυστυχισμένα». Και αλλού γράφει: «Ο πατέρας μου κατάλαβε την αγάπη μου για το σχέδιο και ενώ φοιτούσα ακόμα στο Γυμνάσιο, με έγραψε να παρακολουθώ μαθήματα (ζωγραφικής)». Αυτή ήταν η σχέση του με τον πατέρα του. Σχέση αγάπης και ελευθερίας!

Όσο για τη μητέρα του: «Η μητέρα μου είναι βέρα Μοσχοβίτισσα και ενώνει μέσα της τις ιδιότητες εκείνες που συμβολίζουν για μένα την ίδια την Μόσχα (Ο Καντίσκυ λάτρευε την Μόσχα. Εκεί αισθανόταν το σπίτι του) : Εξωτερική εντυπωσιακή ομορφιά, σοβαρή και αυστηρή όσο βαθαίνει, αριστοκρατική απλότητα, ανεξάντλητη ενεργητικότητα- μοναδικό συνδυασμό παράδοσης με την αληθινά ελεύθερη σκέψη, κεντημένη με νεύρο που προβάλλει μια ηρεμία βασιλική και αυτοκυριαρχία.. Με δυο κουβέντες: Μητέρα – Μόσχα με μορφή ανθρώπου».

Ένα ταξίδι που έγινε στην Ιταλία το 1869 είχε μια μόνιμη επιρροή σε αυτόν αν και ήταν μόνο σχεδόν  3 χρονών. «Ολόκληρη η Ιταλία πήρε χρώμα μέσα από δυο εντυπώσεις μαύρου. Πηγαίνω με τη μητέρα μου με ένα μαύρο αμάξι πάνω από μια γέφυρα: με πήγαινε σε ένα νηπιαγωγείο στη Φλωρεντία. Το άλλο μαύρο- σε μαύρο νερό μια μαύρη μακριά βάρκα με μαύρο κουπί στη μέση: βόλτα τη νύχτα με γόνδολα. Εδώ καλλιέργησα και το ταλέντο μου να ουρλιάζω από τη δύναμη του κορμιού μου.

Όντας στο Γυμνάσιο παρακολούθησε ιδιαίτερα μαθήματα μουσικής (πιάνο και βιολοντσέλο), ζωγραφικής και σχεδίου. «Δεκατριών χρονών αγόρασα ένα κουτί λαδομπογιές με τις οικονομίες μου.. Η εμπειρία του χρώματος που βγήκε από το σωληνάριο είναι ζωντανή μέχρι και σήμερα».

Όταν είδε το έργο Λόενγκριν του Βάγκνερ στο Βασιλικό Θέατρο της Μόσχας διαπίστωσε «Την έκφραση ότι ο Βάγκνερ είχε ζωγραφίσει μουσικά «την ώρα μου» δεν τόλμησα να την χρησιμοποιήσω. Συνειδητοποίησα  ωστόσο πως η τέχνη εν γένει είναι δυνατότερη από το ότι νόμιζα, και ακόμα ότι η ζωγραφική μπορεί να αποκτήσει και να αναπτύξει τόσες δυνάμεις όσες και η μουσική.»

«Ένα επιστημονικό γεγονός έβγαλε από το δρόμο μου ένα από τα μεγαλύτερα μου εμπόδια: Πρόκειται για τη διάσπαση του ατόμου. Το θρυμμάτισμα του ατόμου ισοδυναμούσε στη ψυχή μου με θρυμμάτισμα του κόσμου ολόκληρου».  Ενώ προηγουμένως έγραφε … «Ένιωθα πως η τέχνη γενικά  και οι δυνάμεις μου ήταν τόσο αδύναμες  μπροστά στη Φύση . Έπρεπε να περάσουν χρόνια για να καταλήξω στο απλό συμπέρασμα ότι οι σκοποί  (άρα και τα μέσα) της Φύσης και της Τέχνης είναι ουσιωδώς, διαφορετικοί μεταξύ τους- όμοια ωστόσο, μεγάλοι και όμοια δυνατοί… Όλα μου έδειχναν την εσωτερική  ουσία  τους, τη μυστική ψυχή τους που συχνότερα σιωπά παρά μιλάει. Έτσι ακριβώς ζωντάνεψαν και όλα τα ακίνητα ή κινητά σημεία  και μου αποκάλυψαν τη ψυχή τους».

Έφθασα τελικά στο σημείο να θεωρώ την Αντικειμενική Τέχνη όχι ως άρνηση και κατάργηση των προηγούμενων αλλά ως μια σημαντική διαίρεση του παλαιού κορμού σε 2 κλαδιά, από όπου πετάχτηκαν άλλα κλαδιά απαραίτητα για να σχηματιστεί το φύλλωμα. Με αυτά τα 2 κύρια κλαδιά εννοώ τους 2 διαφορετικούς τρόπους να κάνουμε τέχνη. Ο ένας τρόπος βασίζεται στην προσωπική ευαισθησία και στην καλλιτεχνική, δημιουργική ερμηνεία της «Φύσης». Ο άλλος  είναι ο συνθετικός τρόπος όπου το έργο βγαίνει «μέσα από τον καλλιτέχνη», όπως συμβαίνει με τη μουσική . Από αυτή την άποψη, η ζωγραφική πλησίασε τη μουσική».

Γ. Μ.

TREASURES FROM THE WRECK OF THE UNBELIEVABLE

 

H έκθεση <<Θησαυροί του Ναυαγίου του Απίστευτου>> είναι η πρώτη μεγάλη έκθεση αφιερωμένη στον Ντέιμιεν Χίρστ στην Ιταλία από το 2004 και την έκθεση <<Η Αγωνία και η Έκσταση>> του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου της Νάπολης. Προΐσταται η Έλενα Γκουένα, Προϊσταμένη των μονογραφικών παραστάσεων αφιερωμένων στον Ρούντολφ Στίνγκελ και τον Σίγκμαρ Πόλκε που παρουσιάστηκαν στο Παλάτσο Γκράσσι. Η έκθεση παραστάθηκε σε 5000 τετραγωνικά μέτρα του μουσειακού χώρου και είμαι η πρώτη φορά που το Παλάτσο Γκράσσι και η Πούντα Ντελλά Ντογκάνα, οι δύο βενετσιάνικες αίθουσες της Συλλογής Πινόλτ, είναι αφιερωμένες και οι δύο συγχρόνως σε έναν καλλιτέχνη.

Αυτό το τόσο φιλόδοξο και συνάμα περίπλοκο πρότζεκτ χρειάστηκε περίπου δέκα χρόνια για να δημιουργηθεί. Εξαιρετική σε κλίμακα και πεδίο εφαρμογής, η έκθεση μας λέει την ιστορία ενός αρχαίου ναυαγίου ενός τεράστιου πλοίου, του Απίστευτου, και παρουσιάζει αυτά που ανακαλύφθηκαν ως το πολύτιμο φορτίο του: την εξαιρετική συλλογή του Άουλου Καλίδιου Άμοταν, ενός απελεύθερου σκλάβου γνωστού ως Σιφ Άμοταν ΙΙ, αφιερωμένη στον Ναό του Ήλιου.

Όλη η ανακάλυψη του Ναυαγίου κινηματογραφήθηκε βήμα προς βήμα Δημιουργήθηκε δοκιμαντέρ σχετικά με την ανεύρεση του Ναυαγίου, το οποίο μπορεί κανείς να παρακολουθήσει στο Netflix, καθώς και η αποκατάσταση των εκθεμάτων. Φυσικά το όλο εγχείρημα έγειρε αντιδράσεις από μεγάλο μέρος του κοινού που νόμισε ότι το δοκιμαντέρ καθώς και το Ναυάγιο ήταν αληθινά και ότι οι θησαυροί που ανεγέρθηκαν ήταν αυθεντικοί. Σκηνές από την υποθαλάσσια δράση τοποθετήθηκαν και δίπλα από τα εκθέματα στην έκθεση για να δείξουν τον τρόπο με τον οποίο ανεγέρθηκαν εκ του βυθού. Η έκθεση πήρε 10 χρόνια να πραγματοποιηθεί και κόστισε 65 εκατομμύρια δολάρια για να παραχθεί.

Οι δύο αίθουσες που προαναφέρθηκαν γέμισαν λοιπόν με 200 περίπου εκθέματα φτιαγμένα από μάρμαρο, χρυσό και χαλκό, κρύσταλλο, νεφρίτη και μαλαχίτη. Αναπαριστούσαν θεούς, ήρωες και λεβιάθαν ανεγερμένους από τον Ινδικό Ωκεανό (εκεί που υποτίθεται ότι συνέβη το ναυάγιο). Ανάμεσα στα ευρήματα ξεχωρίζουν: μια κεφαλή της Μέδουσας, η ασπίδα του Αχιλλέα, ένα σύμπλεγμα γλυπτών που αναπαριστούν μάχη μεταξύ της θεάς Κάλι και μιας Ύδρας καθώς και το κολοσσιαίο άγαλμα ενός Κύκλωπα στην είσοδο της έκθεσης. Μερικές φορές τα γλυπτά μοιάζουν πολύ οικεία και άλλες φορές εντελώς απίθανα.

Σταδιακά γίνεται προφανές ότι η έκθεση δεν είναι ένας απλός θαυμάσιος συνδυασμός μεταξύ ιστορίας, οπτικής ανακάλυψης και αργά χτισμένου χιούμορ, αλλά ένας διαλογισμός πάνω στην πίστη και την αλήθεια. Κάποιοι επισκέπτες πείστηκαν πραγματικά από όλη αυτή την ψεύτικη αρχαιότητα μόνο για να ανακαλύψουν ότι εξαπατήθηκαν ευχάριστα την επόμενη μέρα. Και όλα αυτά ανάμεσα από τρανταχτές αποδείξεις της απάτης: το κεφάλι του φαραώ έμοιαζε εκπληκτικά με του Φάρελ Γουίλιαμς, το κεφάλι της Μέδουσας είναι μια πιστή αναπαράσταση 3D του ομώνυμου αριστουργήματος του Καραβάτζιο, σε κάποιο άγαλμα υπάρχει σφραγίδα made in China κτλ. Επιπροσθέτως, τα Προσευχόμενα χέρια του Ντύρερ εδώ σκαλίζονται σε νεφρίτη και γίνονται κινεζικός λατρευτικός χαιρετισμός. Ρινόκερος με στοιχεία από τον Σαίξπηρ και τον Άνθρωπο Ελέφαντα συνθέτουν την φιγούρα του Πρωτέα.

Συμπέρασμα: ο χρόνος είναι κυκλικός. Όλες οι κουλτούρες γεννάνε η μία την άλλη. Η τέχνη δεν φτάνει ξαφνικά μέσα από την έρημο.

Σ. Γ.

Ο ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΡΟΑ

(ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΑΪΤΗΣ)

Υπήρχε κάποτε, κοντά στις όχθες του νησιού, ένας πολύ όμορφος καρχαρίας. Τον έλεγαν Ιρέ και τον γνώριζαν όλοι στο νησί. Συχνά ερχόταν στην ακρογιαλιά, που το νερό δεν ήταν πολύ βαθύ, και ζέσταινε την πλάτη του στον ήλιο, περιμένοντας να σχολάσουν τα σχολεία. Μόλις έφταναν τα παιδιά, ο Ιρέ άρχιζε να χτυπάει τα πτερύγιά του για να τα φωνάξει . Τότε άρχιζαν τα παιχνίδια που κρατούσαν ως τη νύχτα. Ο Ιρέ έπαιρνε τα παιδιά στην πλάτη του , βουτούσε στ’ ανοιχτά, πηδούσε πάνω στα αφρισμένα κύματα και χόρευε. Με δύο λόγια, ήξερε πολύ καλά όλα τα παιχνίδια που μπορούσαν να αρέσουν στα μικρά παιδιά.

Λέγανε πως ο καρχαρίας αυτός ήτανε γιός ενός θεού της θάλασσας που είχε παντρευτεί μια θεά της γης. Κανένας δεν ήξερε ποιοι θεοί ήταν αυτοί, μα έτσι εξηγούσαν την καλοσύνη του Ιρέ και την αγάπη του για τα παιδιά. Η ζωή θα συνεχιζόταν έτσι αν οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο ευκολόπιστοι. Έτσι, μια μέρα που είχε πάει για ψάρεμα μακριά απ’ την ακτή, ο ψαράς Ραχούτε είδε τον καρχαρία που κολυμπούσε ήσυχα προς το νησί. Όρθιος στην πιρόγα του του έγνεψε να πλησιάσει και τον ρώτησε:

-Θέλεις να μου κάνεις μια χάρη;

-Και βέβαια, απάντησε ο καρχαρίας.

-Έχω υποσχεθεί στον γιό μου να πάω να τον πάρω απ’ το σχολείο κατά το μεσημέρι, αλλά τώρα άρχισαν να τσιμπάνε τα ψάρια και δεν θέλω να τα χάσω.

-Πολύ καλά, είπε ο Ιρέ. Πάω να στον φέρω.

Πήγε στην ακρογιαλιά που περίμενε το παιδί και το πήρε και το πήγε στον πατέρα του. ‘όμως, δεν θα’ χαν περάσει δέκα λεπτά απ’τη στιγμή που ο μικρός βρισκόταν μέσα στη βάρκα και ξέσπασε μια τρομερή καταιγίδα. Ο πατέρας και ο γιος χάθηκαν και μόνο μερικά κομμάτια απ’ τη βάρκα τους ξαναβρέθηκαν στην ακρογιαλιά.

Τότε οι θεοί της θάλασσας και της στεριάς, που δεν συγχωρούσαν τον Ιρέ για την αγάπη που του έδειχναν οι άνθρωποι, σκέφτηκαν να του παίξουν ένα άσχημο παιχνίδι. Διαδώσανε ότι ο γιος του ψαρά δεν είχε πνιγεί στη θάλασσα μα πως τον είχε φάει ο Ιρέ. Και καθώς πολλοί είχαν δει τον Ιρέ να απομακρύνεται με το παιδί στα ανοιχτά πίστεψαν πως το ζώο είχε αγριέψει κι απαγόρευσαν στα παιδιά τους να παίζουν στην πλαζ. Φυσικά, τα παιδιά στεναχωρήθηκαν και πήγαν και βρήκαν δυο αδέρφια γνωστά σε όλο το νησί για τη δύναμη και το θάρρος τους. Ο μεγαλύτερος λεγόταν Ταχιαράι που σημαίνει <<πρώτος του Ήλιου>> και ο δεύτερος Ταχιανούου που σημαίνει <<πρώτος απ’ όλους>>.

Τα δυο αδέρφια έφτιαξαν μόνα τους δυο ακόντια από γερό ξύλο και κατέβηκαν στην πλαζ να περιμένουν τον καρχαρία. Δε περίμεναν πολύ γιατί ο άμοιρος Ιρέ, που είχε στεναχωρηθεί πολύ που δεν μπορούσε να παίξει με τα παιδιά , φαντάστηκε πως τα δυο αδέρφια τον φώναξαν για να παίξουν. Ωστόσο, ο Ιρέ ήξερε τι είναι το ακόντιο και δεν άργησε να καταλάβει ότι ήθελαν να τον σκοτώσουν. Με το στόμα ορθάνοιχτο, όρμησε καταπάνω στα αδέρφια. Πετάει ο μεγαλύτερος το ακόντιο κι αστοχεί. Πετάει και ο μικρός το δικό του και τον βρίσκει κοντά στην καρδιά. Η θάλασσα έγινε κατακόκκινη κι ο καημένος ο Ιρέ πέφτει στο πλάι χάνοντας το αίμα του.

Τα δυο αδέρφια αρχίζουν να φωνάζουν πως σκότωσαν τον καρχαρία και καλούν τους χωρικούς να πάρουν ο καθένας το μερίδιο από το σώμα του. Όμως οι θεοί της θάλασσας και του ουρανού είδαν την αδικία και κατάλαβαν το λάθος τους. Στερώντας από τον Ιρέ τα παιχνίδια του με τα παιδιά ήθελαν να τον απομακρύνουν λίγο απ’ τους ανθρώπους. Είχαν φερθεί έτσι από ζήλια αλλά τώρα ανακάλυψαν κάτι που δεν ήξεραν: αυτά τα ζώα με τα δύο πόδια είναι πολύ επικίνδυνα. Διψούν για εκδίκηση και νομίζουν πάντα ότι οι άλλο θέλουν το κακό τους. Το μάθημα που πήραμε είναι πολύτιμο αλλά δεν πρέπει να αφήσουμε τον Ιρέ να το πληρώσει.

Και μια που οι θεοί καταφέρνουν τα πάντα με μια κίνηση, σήκωσαν το χέρι και ξέσπασε καταιγίδα. Ο ουρανός σκοτείνιασε, η θάλασσα άρχισε ν’ αγριεύει κι ένα μεγάλο κύμα άρπαξε τον Ιρέ και τον πέταξε ψηλά. Τα σύννεφα τύλιξαν τον πληγωμένο καρχαρία , τον νανούρισαν, θεράπευσαν την πληγή του και του ξαναέδωσαν όλη του τη δύναμη, προτού τον αφήσουν να ξαναπέσει στη θάλασσα πολύ μακριά απ’ τη στεριά.

Ο Ιρέ άρχισε να ξεχνάει τη στεναχώρια του και γρήγορα βρέθηκε με άλλους συντρόφους για να παίζει, αλλά όχι ανθρώπους. Βρήκε και μια σύντροφο, έκανε παιδιά κι εγγόνια, μα ποτέ οι απόγονοί του δε δοκίμασαν να ξαναπαίξουν με τους ανθρώπους.

Σ.Γ.

Plastic bags and straws

Μεγάλος ντόρος γίνεται τον τελευταίο καιρό όσον αφορά τις πλαστικές σακούλες και τα πλαστικά καλαμάκια και την σταδιακή κατάργησή τους για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος. Στόχος είναι να μειώσουμε την παραγωγή πλαστικού η οποία είναι επιβλαβής στο περιβάλλον πάνω στο οποίο ο άνθρωπος ασελγεί πολλά χρόνια τώρα.

 

Καταρχάς με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο οι προσπάθειες αυτές, αλλά……….

Θα ξεκινήσω φέρνοντας ένα παράδειγμα, στην σχολή όταν μαθαίναμε  για την σωστή κατάσβεση της πυρκαγιάς ένα από τα πρώτα και βασικά πράγματα που μας έλεγαν οι εκπαιδευτές ήταν ότι για να σβηστεί η φωτιά πρέπει να σημαδεύουμε την βάση της και όχι τις άκρες της για να έχουμε ελπίδες να την σβήσουμε.

Πως  όμως συνδέεται αυτό με την πλαστική σακούλα και το καλαμάκι ?

Κάνουμε όλο  αυτόν τον ντόρο για αυτά τα πράγματα ξεχνώντας ότι αυτά δεν είναι η βάση του προβλήματος αλλά μία προέκτασή του.

Ξεχνάμε ότι η κύρια παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος στην χώρα μας προέρχεται από μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ουσιαστικά απο τα εργοστάσια παραγωγής λιγνίτη τα οποία είναι πάρα πολύ βλαβερά με τους ρύπους που παράγουν όσον αφορά την μόλυνση του αέρα. Τα χωριά που βρίσκονται δίπλα στα εργοστάσια λιγνίτη  στην Κοζάνη οι στατιστικές δείχνουν ότι τα ποσοστά των θανάτων από καρκίνο βρίσκεται στο 50% του πληθυσμού .

 

Ξεχνάμε ότι οι πολυεθνικές εταιρίες προωθούν ακόμα και σήμερα λιπάσματα θανατηφόρα όπως το Roundap και διάφορα άλλα τα οποία καταλήγουν στην γή και στην θάλασσα.

Ξεχνάμε ότι οι περισσότερες βιομηχανίες της χώρας δεν ελέγχονται από το κράτος αν τηρούν τους περιβαντολλογικούς νόμους υπό την απειλή ότι θα πάρουν τα εργοστάσια και θα τα πάνε στη Βουλγαρία και θα χαθούν  θέσεις εργασίας, με αποτέλεσμα όλα τα λύματα τους να πηγαίνουν στην θάλασσα και οι ρύποι τους  στον αέρα.

Αλλά και εμείς αφού πάμε στο σούπερ μάρκετ  με την χάρτινη σακούλα να ψωνίσουμε και αφού πιούμε τον φρέντο μας με το χάρτινο καλαμάκι ,θα πάμε στο βενζινάδικο να γεμίσουμε με το βλαβερό ντίζελ η αμόλυβδη  τα αμάξια μας και το χειμώνα θα κάψουμε πετρέλαιο θέρμανσης για να ζεσταθούμε ( αν αντέχουμε οικονομικά βέβαια).

 

  Υπάρχουν αυτόν το καιρό σημαντικά περιβαντολλογικά προβλήματα στην χώρα μας όπως η μόλυνση στις Σκουρίες όπου καταστρέφονται χιλιάδες στρέμματα γης  και η ατμόσφαιρα της περιοχής από τις εξορύξεις χρυσού που γίνονται εκεί όπως κι  εδώ στην Ήπειρο  με τις εξορύξεις πετρελαίου  που θέλουν να κάνουν σε Γιάννενα, Άρτα και Πρέβεζα με καταστροφικά αποτελέσματα στη γή και στον αέρα της περιοχής.

 

Αυτό που προσπαθώ να τονίσω είναι ότι κοιτάμε το δέντρο και όχι το δάσος.Πολύ σωστά κόβουμε τα πλαστικά καλαμάκια και τις σακούλες αλλά το τεράστιο πρόβλημα της ρύπανσης της γης δεν θα λυθεί αν δεν αρχίσουμε να κοιτάμε  την βάση του προβλήματος και τι μπορούμε να κάνουμε ο καθένας μας ώστε να είμαστε μέρος της λύσης.

Γ. Μ.

 

The chair

 

Τρείς φωτογραφίες και ένα κείμενο που τις συνοδεύει από την Νάντια Λιανού…

 

 

 

 

Η συναισθηματική μας σύνδεση με τα αντικείμενα

 

Τα πράγματά μας είναι η προέκταση, αρχεία του εαυτού μας…

Αν και υλιστική η σχέση μας με αυτά, ταυτόχρονα είναι βαθιά συναισθηματική.

Τα αγαπάμε…….. Μας εκφράζουν, μας θυμίζουν……

Δεν χρειάζεται να είναι πολύτιμα για να έχουν συναισθηματική αξία, αυτό γίνεται εμφανές όταν αναγκαζόμαστε να τα αφήσουμε.

Μας τραυματίζει, καθώς είναι σαν να αφήνουμε τμήματα του εαυτού μας…..

 

Νάντια Λιανού

 

Χορεύοντας Με Την Φωτιά Στο Τσμί.

Σήμερα ο Κωνσταντίνος Βασιλακάκος μας ταξιδεύει στο βουνό Τσμί στην ανατολική Αργιθέα Καρδίτσας όπου με απλά υλικά και περίσσια φαντασία δημιουργεί ένα εκπληκτικό βίντεο…..

Καλώς ήρθατε στα Mountain Vlogs.

Τα Mountain Vlogs είναι αποσπάσματα βίντεο όπου σκοπό έχουν να σας μεταφέρουν τις περιπέτειες που διαδραματίζονται κατά τις αναβάσεις μου στα βουνά.

Σε αυτό το βίντεο θέλησα να μοιραστώ μαζί σας κάτι πολύ μοναδικό και δημιουργικό. Συνδύασα το πάθος μου για την φωτογραφία, την αγάπη μου για τα βουνά και την δημιουργικότητα μου για να σας παρουσιάσω αυτό το βίντεο.

Σε αυτό το βίντεο μπορείτε να δείτε το αποτέλεσμα που δημιουργείτε όταν βάζουμε φωτιά σε σύρμα κατσαρόλας και το περιστρέφουμε.

Παλαιότερα είχα ανεβάσει αυτό το βίντεο :http://bit.ly/2Ef2uYv όπου και σας έδειξα την περιστρεφόμενη φωτιά σε αργή κίνηση. Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω ένα βίντεο, στο αγαπημένο βουνό, το Τσμι όπου θα σας δείξω την περιστρεφόμενη φωτιά σε κανονική κίνηση. Έτσι πριν ξεκινήσω την ανάβαση πήρα μαζί μου σύρμα κατσαρόλας καθώς και την αυτοσχέδια πατέντα όπου με βοηθάει να το περιστρέφω όταν του βάζω φωτιά.

Μόλις τελείωσα το πρώτο βίντεο από τα Mountains Vlogs ήρθε η σειρά για αυτό το βίντεο. Στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα βοήθησε το γεγονός ότι το φεγγάρι ήταν σχεδόν πανσέληνος και αυτό συνέβαλε στο να φωτίζονται τα βουνά. Στο βάθος μπορείτε να διακρίνετε το χωριό μου Πετρίλο. Δείτε το βίντεο σε 4K ανάλυση!!!

Ευχαριστώ πολύ, Κωνσταντίνος.

 

Facebook page: https://www.facebook.com/KonstantinosVasilakakosPhotography

 

Γ.Μ.

Chess time in the city

Από σήμερα ξεκινάμε την συνεργασία μας με ανθρώπους που αγαπάνε τη φωτογραφία στην περιοχή μας και όχι μόνο….οι οποίοι θα μας παραχωρούν ορισμένες φωτογραφίες τους τις οποίες θα παρουσιάζουμε σε αυτή τη στήλη συνοδευόμενες από κάποιο κειμενάκι…

Εγκαίνια λοιπόν στην στήλη κάνει ο Θύμιος Κατσικογιώργος με 3 δικές του φωτογραφίες….

 

chess

Δὲν παίζω μὲ τὰ λόγια. Μιλῶ γιὰ τὴν κίνηση ποὺ ἀνακαλύπτει κανεὶς νὰ σημειώνεται μέσα στὴ «στιγμή» ὅταν καταφέρει νὰ τὴν ἀνοίξει καὶ νὰ τῆς δώσει διάρκεια. Ὁπόταν, πραγματικά, καὶ ἡ Θλίψις γίνεται Χάρις καὶ ἡ Χάρις Ἄγγελος· ἡ Εὐτυχία Μοναχὴ καὶ ἡ Μοναχὴ Εὐτυχία.

(Ὁ μικρὸς Ναυτίλος – Ὀδυσσέας Ἐλύτης)

 

Time

 

«Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών
Τα μάτια μου ορθάνοιχτα μες στις εικόνες του

Γύρω απ’ την ολοπράσινη επιτυχία των φύλλων
Οι πεταλούδες ζουν μεγάλες περιπέτειες

Ενώ η αθωότητα

Ξεντύνεται το τελευταίο της ψέμα

Γλυκιά περιπέτεια Γλυκιά Η Ζωή.»

(Ο. Ελύτης, Προσανατολισμοί)

 

City

Για να φτάσεις σ’ αυτό που δεν είσαι
Πρέπει να πας μες απ’ το δρόμο όπου δεν είσαι.
Κι ό, τι δεν γνωρίζεις είναι το μόνο που γνωρίζεις
Κι ό, τι σου ανήκει είναι αυτό που δε σου ανήκει
Κι όπου βρίσκεσαι είναι εκεί όπου δεν βρίσκεσαι.
(Aπόσπασμα από τα Τέσσερα Κουαρτέτα, του Τ. Σ. Έλιοτ)

Γ. Μ.

DESTINO

DESTINO & TIME

WALT DISNEY, SALVADOR DALI, PINK FLOYD

Mε την πρώτη ματιά δεν είναι εύκολο να βρούμε την κοινή αφετηρία ανάμεσα στα τρία ονόματα, τα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Παρόλα αυτά η σύνδεση είναι υπαρκτή και μπορεί να μας εκπλήξει!

Το Destino, το μικρής διάρκειας φιλμ που βγήκε στην κυκλοφορία από τον Ντίσνεϊ το 2003, γεννήθηκε το 1945 από την σύμπραξη μεταξύ Ντίσνεϊ και Σαλβαδόρ Νταλί. Μια ιδέα γεννήθηκε: ενώνοντας τα σχέδια του Ισπανού καλλιτέχνη με τις ιδέες το Αμερικανού διασκεδαστή δημιουργήθηκε μια ταινία μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων. Καθώς η κρίση των Αμερικανικών παραγωγών λόγω του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κλιμακωνόταν, η ιδέα έμεινε κλεισμένη στο συρτάρι και δεν ξαναεμφανίστηκε παρά πολύ αργότερα.

Η ιδέα για την μουσική των Pink Floyd προήλθε αργότερα από ένα χρήστη του You Tube αλλά ταίριαξε απόλυτα με το υπόλοιπο κόνσεπτ. Στο συγκεκριμένο φιλμ δημιουργείται μια αδιάσπαστη ένωση μεταξύ των Ντίσνεϊ, Νταλί και Φλόυντ. Δεν έχουμε παρά να σκεφτούμε τα τέρατα του Ντίσνεϊ και τις ομοιότητές τους με κάποιες φιγούρες του Νταλί σε συνδυασμό με την επιβλητική μουσική των Φλόυντ. Είναι αυτή η αίσθηση αγωνίας και άγχους που σε συνεπαίρνει υποσυνείδητα, σαν μια διακριτική σκιά, όταν κοιτάς έργα αυτών των καλλιτεχνών. Αυτό το παράξενο και θαυμαστό φιλμ μεταφέρει το μυαλό του παρατηρητή σε ένα αγωνιώδες ταξίδι δίπλα σε μια χορεύτρια, απεγνωσμένη για τον αγαπημένο της, σε τοπία και σουρεαλιστικές ερήμους, που συνοδεύει η φωνή και η κιθάρα του David Gilmour.

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρο το βίντεο

Destino & Time

Σ.Γ.